"Εκείνος που βοηθά τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από το Θεό. Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπό του με φθόνο, έχει κατήγορό του το Θεό"

Γέροντας Παΐσιος

Πολλές φορές, μην πω πάντα, η καθημερινότητα μας δίνει αφορμές να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει κάπως διαφορετικά.
Να αντλήσουμε νερό από βαθύτερα πηγάδια, να ξεκλειδώσουμε τις καρδιές μας.
Τις προάλλες κοιτούσα τις εφημερίδες και τα περιοδικά σε κεντρικό σημείο της πόλης μας- μια ευχάριστη ενασχόληση μέσα στο καθημερινό τρέξιμο.
Εκεί παραπέρα πήρε το μάτι μου μια γιαγιά. Κοντά λευκά μαλλιά, ρούχα «φτωχικά», μπαστούνι στο χέρι. Είχε πάρει μια ρώσικη εφημερίδα και μετρούσε διστακτικά τα ψιλά στο χέρι της.
Να πω την αλήθεια: αυτή η σκηνή με πόνεσε.
Ποιος, αλήθεια ποιος, νοιάζεται γι’ αυτούς τους ανθρώπους; Για τους «οικονομικούς μετανάστες», τους αλλοεθνείς, τους ομοδόξους ή οτιδήποτε άλλο;
Και πρώτα από όλα εγώ τι έκανα; Την πλησίασα; Της μίλησα; Ενδιαφέρθηκα; Όχι.
Δίστασα. Και αυτός ο δισταγμός είναι άβυσσος ολάκερη.
Μεθαύριο Κυριακή θα ακούσουμε στο ευαγγέλιο για το Χριστό που σπλαχνίστηκε τους ανθρώπους που είχαν πεινάσει και τους έθρεψε.
Βέβαια ο ίδιος είναι η τροφή της αθανασίας και το νερό της ζωής. Ποιοι όμως εδώ πραγματικά πιστεύουν στο λόγο του και έχουν σπλάχνα φιλάνθρωπα;
Ποιος βοηθάει τον συνάνθρωπο του; Το να χορταίνουμε τους πεινασμένους με λόγια παχιά και χρυσοστόλιστα δεν είναι λύση. Οι εγκύκλιοι, τα δελτία τύπου, τα άρθρα από τους ποικίλους θρόνους μας δεν είναι λύση.
Το να κατηγορούμε, και τα έργα μας να είναι έργα φθόνου, που θα οδηγηθούμε;

Υπάρχει τόσος πόνος και αναρωτιέται κανείς που θα ακουμπήσει το κεφάλι του αυτός που πουθενά δεν έχει να πει την ανάγκη του.

Μήπως επιτέλους πρέπει να βρούμε βοηθός μας τον Θεό με το να βρεθούμε δίπλα στο συνάνθρωπο μας;

α.ν.π. (κείμενα δημοσιευμένα-εκτός εάν σημειώνεται αλλιώς- στα ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, στήλη ΕΜΦΡΩΝ)