Δύο δρόμοι- δύο επιλογές

Εάν όλα τα άλλα αποτύχουν, η αθανασία πάντοτε μπορεί να εξασφαλιστεί με ένα θεαματικό λάθος.
Τζον Κέννεθ Γκάλμπρεϊθ (1908 - 2006)

Το γραφείο λιτό, σχεδόν σουηδικό. Ένας διάδρομος γυμναστικής στη γωνία. Το ράφι με τα πατρικά συγγράμματα.
Ο λάπτοπ βουίζει ελαφρά, καθώς γράφονται οι απαντήσεις στα δεκάδες εισερχόμενα μηνύματα.
Βουίζουν και οι σκέψεις, συνοφρυωμένες μαζί με τις ρυτίδες στο μέτωπο.
Δεν ήταν έτσι στην αρχή. Που είναι το θριαμβευτικό ξεκίνημα, από το άγαλμα του παππού στην Αχαϊα;
Το όραμα για τη συμμετοχική δημοκρατία, πως τσαλακώθηκε στα φωνασκούντα έδρανα της κοινοβουλευτικής ομάδας;
Μήπως ήταν θεαματικό λάθος, να εμπιστευτεί στρατηγικές του 1980 για να πάρει τι εκλογές του 2007;

***

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του 1960. Κοντά στην Καμάρα. Τον κρατούν ο πατέρας του και ο παππούς του.
Την είχε ξεχάσει. Αφήνεις πίσω, πολύ πίσω, την παιδική ηλικία και ανεβαίνεις τη γλιστερή σκάλα.
Τώρα τη βλέπει ξανά, δημοσιευμένη στα περιοδικά, μαζί με άλλα όχι και τόσο κολακευτικά. Ξέρει ότι έχει έρθει η ώρα του.
Τα χρυσόδετα νομικά χρονικά πίσω του αντανακλούν λάμψη ακαδημαϊκή.
Αρχίζει όμως να θολώνει η εικόνα του αντιπάλου. Δεν είναι ένα άτομο. Είναι ένα όνομα με μεταφυσικές διαστάσεις και αξιώσεις. Μια κατάσταση που θα ταίριαζε στο μπερδεμένο οικογενειακό δίκαιο και τη νομοθεσία των γονικών παροχών.
Τριβελίζει στο μυαλό του το ερώτημα: Η επέλαση στο Ζάππειο το βράδυ της ήττας μήπως ήταν λάθος θεαματικό; Μήπως οι δηλώσεις μετά από το κωμικό επεισόδιο του καφέ, στοιχίσουν ακριβά;

***

Δύο δρόμοι που θα χωρίσουν στα μέσα Νοεμβρίου.
Μια επιλογή για την ιστορία. Και μια για το χρονοντούλαπό της.

anp@fora.gr