Κόψε και συ μια ελιά, μπορείς!

Τι αποτελεί είδηση; Η περιβόητη μαχητική δημοσιογραφία πως αξιολογεί την επικαιρότητα και πως «καθοδηγεί» τους σκεπτόμενους (;) πολίτες; Ατυχώς τις περισσότερες φορές οι λέξεις είναι αδειανές, χωρίς αντίκρισμα. Παραπλανητικοί καθρέφτες μέσα στους διαδρόμους του λαβύρινθου της εξουσίας. Πολλά τα λάβαρα που σηκώνουμε, πολύχρωμα μπαϊράκια όπου φυσάει ο άνεμος. Μεγάλη η παγίδα της ιδιοτέλειας, κρυμμένο μυστικό μέσα σε πολλές «γενναίες» λέξεις.
Για μένα λοιπόν φίλοι μου, κορυφαία είδηση της εβδομάδας που πέρασε δεν ήταν τι έκανε ο βουλευτής Παλληκαράκος ή τι δεν έκανε ο δήμαρχος της Άνω Ραγιαδούλας. Μια ανθρωποφαγική, εντός εισαγωγικών δημοσιογραφία, τέχνη εντυπωσιασμού επιπέδου ζούγκλας, θα διψούσε για τέτοια θεματολογία. Εφήμερα πυροτεχνήματα, αμφίβολης δυναμικής που εξυπηρετούν μόνο δημοσιοσχεσίτικες αλληλοεξυπηρετήσεις, να ήμαστε παράγοντες στο παιχνίδι. Κούφια καρύδια.
Για μένα είδηση κριτήριο της εποχής μας, που δείχνει την βαθιά- ανίατη αλλοίωση του Έλληνα ήταν το κόψιμο ενός ελαιώνα. Διαβάζω στην Καθημερινή της Κυριακής ότι οι ελαιώνες της Κέρκυρας γίνονται καυσόξυλα. Δέντρα τετρακοσίων και ετών αφανίζονται (με ρυθμό 3000 τον μήνα). Είναι δέντρα που – τι ειρωνεία- φύτεψαν οι Ενετοί και τώρα στέλνονται στην Ιταλία για να καούν στους φούρνους που ψήνουν πίτσες ή για να γίνουν χαρτί υγείας.
Διαλύεται το αδιάσπαστο φυσικό και πολιτιστικό τοπίο αιώνων. Κι όταν Έλληνες κόβουν μια ελιά, κόβουν τους δεσμούς με τον μέσα εαυτό τους, με τα πολιτισμικά τους γονίδια. Υποθηκεύουν το μέλλον τους.
Και δεν είναι θέμα αφελούς οικολογικής ευαισθησίας. Όχι. Παντού κόβουμε «ελιές», ξεπατώνουμε το παρελθόν που μας λάμπρυνε, καταστρέφουμε τις ρίζες μας. Αλλού είναι η διάλυση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, αλλού η αλλοίωση της πνευματικής μας παράδοσης, ή η άρνηση της ιστορικής μας μνήμης.
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, καταπώς λέει κι ο Διονύσης, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει…