Ο Δαβίδ και το Ισραήλ

Του Παντελή Mπουκάλα (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Οι πόλεμοι δεν κερδίζονται αποκλειστικά στα πεδία των συγκρούσεων και δεν αρκούν οι πύραυλοι και τα τεθωρακισμένα για να φέρουν τη νίκη. Οι πόλεμοι πρέπει να κερδηθούν και στο πεδίο της ηθικής, ειδάλλως είναι χαμένοι, κι ας φαίνονται νικηφόροι. Με την υπεραντίδρασή της, η οποία ωστόσο δεν εκδηλώνεται τώρα πρώτη φορά, η ηγεσία του Ισραήλ ενδέχεται να διαλύσει στρατιωτικά τους αντιπάλους της (αν και δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι επιθυμεί όντως τη συντριβή τους, μια και χρησιμοποιεί ανέκαθεν την ύπαρξη και τη δράση των οργανώσεων του ακραίου ισλαμισμού σαν ευλογοφανές πρόσχημα), την ίδια στιγμή όμως αντιμετωπίζει τον πρόδηλο κίνδυνο να ηττηθεί ηθικά. Κι όσο κι αν η θεσμοθετημένη ή η αυτονομιμοποιούμενη διά της ισχύος της ηγεσία της διεθνούς κοινότητας (ο ΟΗΕ ή η Ομάδα των Οχτώ) κωλυσιεργεί ή τάσσεται κατ’ ουσίαν στο πλευρό σου, η διεθνής κοινή γνώμη σχηματίζεται συχνά ερήμην όσων επιδιώκουν να τη χειραγωγήσουν· λίγες εικόνες από τον βομβαρδισμό ενός κομβόι αμάχων, οι οποίοι μάλιστα είχαν λάβει λίγο πριν την επίσημη διαβεβαίωση ότι δεν θα πληγούν αν εκκενώσουν το χωριό τους, αρκούν για να αφήσουν έκθετη και την πιο συστηματική προπαγάνδα.
Καθόλου εύκολο, λοιπόν, δεν είναι να γίνει ευρέως αποδεκτό το προβαλλόμενο επιχείρημα ότι ο αφανισμός της Λωρίδας της Γάζας ήταν αναγκαίος για να απελευθερωθεί ο αιχμαλωτισθείς Ισραηλινός στρατιώτης και ότι επίσης αναγκαία ήταν η εισβολή στον Λίβανο, το ανελέητο σφυροκόπημά του και η καταστροφή των υποδομών του για να απελευθερωθούν οι άλλοι δύο αιχμαλωτισθέντες Ισραηλινοί στρατιώτες. Και το ότι αυτές οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ούτε αναγκαίες ήταν ούτε νόμιμες το κατήγγειλαν πρώτες, και με δριμύτερη σαφήνεια από οποιονδήποτε άλλον, οι ειρηνιστικές οργανώσεις στο ίδιο το Ισραήλ και διανοούμενοι στη χώρα αυτή που δεν πάσχουν από «εθνική τύφλωση».
Το δικαίωμα μιας χώρας στην αυτοάμυνα είναι ανεπίτρεπτο να ασκείται καταχρηστικά (με μια αλαζονεία που ενισχύεται και νομιμοποιείται από τη σταθερά παρεχόμενη προστασία της μοναδικής υπερδύναμης) σαν δικαίωμα στην επιβολή μαζικής τιμωρίας βάσει του αποτρόπαιου δόγματος περί συλλογικής ευθύνης. Η φρίκη του παρελθόντος, η τραγωδία του εβραϊκού λαού, δεν μπορεί να νοείται σαν άλλοθι διαρκείας ούτε να χρησιμοποιείται λογοκριτικά, προς απαγόρευση του ελέγχου και της κριτικής. Το Ισραήλ, με πανίσχυρο οπλοστάσιο, έχει πάψει να είναι ο Δαβίδ. Το ηθικό οπλοστάσιό του πάντως θα φτωχαίνει όσο θα δρα με όρους που ταιριάζουν σε τρομοκρατικές οργανώσεις και όχι σε κράτη υποχρεωμένα να σέβονται το διεθνές δίκαιο αν επιθυμούν να προστατέψουν το δίκιο τους.