Για ένα χωράφι τριφύλλι…
Για λίγη τηλεθέαση…

Το βίαιο, το απρόσμενο κακό φαίνεται πως μας ενώνει όλους σε μια άγρια, υποδόρια της ψυχής συνένωση.
Άπληστοι να μάθουμε, να εκφέρουμε γνώμες, να κουτσομπολέψουμε, να- σπανιότερα- συμπονέσουμε ειλικρινά.
Τα γεγονότα του Αγρινίου, το πενταπλό φονικό, γήτευσε τη συνείδηση μας.
Πέρα από την άφθονη και, εν πολλοίς, φθηνή ψυχολογική (μα και κοινωνιολογική) ανάλυση που μας προσφέρθηκε, αναδύθηκε ένα άλλο σκηνικό.
«Για όσο καιρό είναι τέτοια η φύση του ανθρώπου» μας ψιθυρίζει ο Θουκυδίδης.
Δεν χωράνε εύκολα οι αναλύσεις και οι ψιλές κουβέντες, μέσα στην άβυσσο των σκοτεινών παθών και των εσώτερων συγκρούσεων μας. «Για ένα χωράφι τριφύλλι», δια ασήμαντον αφορμήν που λέγανε και οι παλιότεροι.
Βέροια, Αμάρυνθος, Αγρίνιο, η περίεργη ζούγκλα της Αθήνας. Η χώρα μας (και η ψυχική μας ενδοχώρα) κρύβει εξογκώματα, κάτω από την καλογυαλισμένη επιφάνεια.
Μα, αγριότερη φαίνεται η κατάσταση στον δημόσιο λόγο, ειδικότερα δε στον τύπο, που θα έπρεπε να διδάσκει.
Προτού κάνει ανακοινώσεις η αστυνομία, εμφανίστηκαν πρωτοσέλιδα-«επικηρύξεις», χωρίς καμιά έγνοια για τις συνέπειες σε μια μικρή κοινωνία.
Ο πόνος, ο ιδιωτικός και προσωπικός, διαπομπεύτηκε με κάμερες και μικρόφωνα.
Οι «αστέρες» του τηλεοπτικού φακού μας ανέλυαν για ώρες διαμετρήματα από σκάγια, χωρίς καμία συναίσθηση του γελοίου ή της φαρσοκωμωδίας που έπαιζαν.
Για λίγη τηλεθέαση τούτη η χώρα φονεύει ότι ελάχιστο τις έμεινε από την αξιοπρέπεια της.
Και σπέρνει ταυτόχρονα σπόρο διάλυσης.
Θα θερίσουμε κι ανάλογα.

anp@fora.gr