Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

Στοιχειοθετώντας την καθημερινή μας γελαστή ιστορία

Αλλάζοντας χρονιά, συνηθίζεται να κάνουμε μεγαλόστομους απολογισμούς, υπεραισιοδοξίες δεσμεύσεις, λεπτομερείς αναλύσεις.
Τα «δήθεν», τα «θα», τα «πρέπει» δίνουν και παίρνουν.
Μου θυμίζουν παραφουσκωμένες (εγωιστικώ τω τρόπω) γαλοπούλες που καταλήγουν στο εόρτιο τσιγκέλι.
Και είναι αμαρτία από δική μας χαζομάρα, να μας φεύγει η ωραιότητα της ζωής μέσα από τα χέρια.
Πόσες φορές θα’ θελα να φωνάξω, σε καμπόσους, το Σεφερικό:
Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει
ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα!
Πόσα πολλά και «μικρά» στοιχειοθετούν την καθημερινή μας γελαστή ιστορία; Και σίγουρα όχι αυτά που τα θεωρούμαι σπουδαιοφανή.
Είδα και αποθαύμασα σήμερα, με –5 βαθμούς έξω και με μια ζεστή κούπα καφέ, τα γραπτά και τα σκίτσα του Νίκου Νομικού (+1974) για τον Παπαδιαμάντη. Ξεχείλιζε η αγάπη από τις ανατυπώσεις προ 30ετίας.
Στο μπουγατσάδικο, ο παππούς με το εγγόνι να χαίρονται.
Και τι πιο όμορφο, και μάλιστα χριστουγεννιάτικα, από τη ευωδία κανέλλας και ζάχαρης. Ίσως ένα βιβλιοπωλείο. Εκεί, στον πάνω εξώστη ανακαλύπτω, κρυμμένη πηγή ευδαιμονίας, το «Σαν να διάβασα ένα βιβλίο» του Νίκου Παντελάκη, του παλιού βιβλιοπώλη της ΕΣΤΙΑΣ (τον θυμάμαι στη Σόλωνος). Ενθουσιασμένος. Ήμουν βέβαια και είμαι μαγεμένος και με εκείνο το θαυμάσιο sarahsbooksusedrare.blogspot.com (δείτε το).
Λιγοστά αλλά απλά πράγματα κτίζουν την χαρά. Φτάνει μην τα κρύψουμε εμείς με πολλή «σοβαρή πραγματικότητα».
Χαρούμενη χρονιά φίλοι μου.