Εκμαυλίζοντας μια κοινωνία

Η σκηνή στο Καστράκι.
Εφημερίδα κείται νεκρή.
Εφημερίδα πανελλήνιας κυκλοφορίας, πάλαι ποτέ ιστορικός τίτλος με προσφορά μεγάλη.
Είναι ανέγγιχτη. Τα μόνα σημάδια βίας είναι το ελαφρώς σχισμένο περίβλημα της.
Τι αφαιρέθηκε από εκεί;
Πολιτιστικό υλικό; Οδηγός του πολίτη; Αφιέρωμα ή ένθετο ενημέρωσης;
Τίποτε από όλα αυτά. Το αφαιρεθέν υλικό από την οπή του σελοφάν είναι 1-2 dvd, ψηφιακοί οπτικοί δίσκοι. Με ταινίες «για ενηλίκους», «αισθησιακές» κι άλλα κατ’ ευφημισμόν, που υποδηλώνουν το απόλυτα πορνογραφικό περιεχόμενο.
***
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις εφημερίδες να πολλαπλασιάζουν τις κυκλοφορίες τους (έως και 450%) κατεβάζοντας τόσο αδιάντροπα τον πήχη.
Και άλλοι τίτλοι να ξεφυτρώνουν σαν ζουρλομάνταρα, για να επενδύσουν στο ελάχιστο κοινό παρανομαστή του βιολογικού μας υποείδους.
Να διαφημίζονται παρόμοιοι τίτλοι μαζί με παιδικές χριστουγεννιάτικες ταινίες (σχιζοφρένεια σε συλλογικό επίπεδο!),
Βαρόμετρο του εκμαυλισμού μιας κοινωνίας. Δεν μιλάμε για την παραβίαση των στενών (;) ορίων κάποιων κανόνων ηθικής. Το εμπαθέστατο του ανθρώπου είναι πολλαπλά βεβαιωμένο.
Μας ενδιαφέρει όμως απόλυτα ο δημόσιος διασυρμός κάθε έννοιας προσωπικής ποιότητας, η κατάλυση κάθε ορίου αξιοπρέπειας, η καταλυτική ισοπέδωση κάθε κριτηρίου που θα οικοδομήσει μια ολοκληρωμένη και όσο το δυνατόν ανθρώπινη ύπαρξη.
***
Μήπως όμως δεν είναι παρακμή ο κάποτε στιβαρός γραπτός λόγος να ξεπέφτει σε οποιοδήποτε οπτικό υλικό για να ανταγωνιστεί (!;!) την τηλεόραση.
Ξεπεσμός ανήκουστος και συνάμα γελοίος.Η τελική επικράτηση του βίντεο κλαμπ, ο θρίαμβος αυτών των μίνι βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας του Αμερικάνικου πολιτισμού. Η νίκη του ευτελούς.
Ας μη ξεχνάμε όμως πως η ποιότητα στις ζωές μας είναι πάντα άθλημα, κατόρθωμα κι όχι κάτι που δίνεται δωρεά.
***
Κι ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι ο όλος τρόπος που φτιάξαμε το δημόσιο βίο μας κτισμένος με τα ίδια υλικά; Του φτηνού εντυπωσιασμού, της απαξίωσης κάθε ποιότητας, του προσανατολισμού στα χαμηλότερα δυνατόν ένστικτα;
Το σχισμένο σελοφάν μιας νεκρής εφημερίδας συμβολίζει μήπως το διαλυμένο χιτώνα της κοινωνικής μας συνοχής;
Σπορά διάλυσης που ήδη θερίζουμε τα αποτελέσματα της.

anp@fora.gr