Αναστάσιμη Ελπίδα: από την λύπη στην χαρά

Χθες ήμασταν σε λύπη και σήμερα σε χαρά
ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ, Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Δυο χρόνια πριν τέτοιο καιρό βρέθηκα στην Πόλη. Άλλοτε τα είχαμε κουβεντιάσει αυτά, από τούτη την στήλη. Η Πόλη λειτουργεί πάντα σαν αντίβαρο στα ελλείμματα του ιστορικού και πολιτιστικού μας μνημονικού.
Θυμάμαι τώρα, στη Μονή της Χώρας. Καταπληκτικό διαμάντι, θεολογία κα τέχνη σε ύψη αδιανόητα.
Ένα διαμάντι όμως θαμμένο, γύρω- γύρω η ασχήμια και η βαρβαρότητα του σήμερα (όπως παρόμοια θαμμένη είναι ας πούμε η Αχειροποίητος τη Θεσσαλονίκη). Παρόλα αυτά είναι εκεί, ακοίμητο φως.
Στον Κοιμητηριακό ναό, στην αψίδα του ιερού εκείνη η τοιχογραφία της Αναστάσεως (Η ΕΙΣ ΑΔΗΝ ΚΑΘΟΔΟΣ). Μια εικόνα ιστορημένη σε εποχές «παρακμής» και πτώσης της ισχύος της κραταιάς αυτοκρατορίας. Κι όμως, είναι μια εικόνα που ζυγίζει τους πάντες και τα πάντα, εποχές, ανθρώπους, νοοτροπίες, κριτήρια. Η ελπίδα της Ανάστασης, γεγονός απτό και αισθητό, εισέρχεται με τέτοια δύναμη στην ιστορία, στην συνείδηση μας. Δύναμη που κινεί και ζωοποιεί.
Και η σύγκριση συντριπτική: Σήμερα άλλες «δυνάμεις» άλλα τα κριτήρια. Η αυτοπροβολή, η απάτη, η βλακεία. Να καταμετρήσω παραδείγματα και εκφάνσεις; Πλήθος αμέτρητο. Είναι βέβαια πάντα ενδεικτικό τι «ναούς» χτίζουμε κάθε φορά στο διάβα μας, τι «μνημεία». Και αναλόγως κρινόμαστε.
Η χαρά θα ήθελα να βγαίνει από τούτες τις γραμμές.
Κι όχι η σκιά του ξεφτισμένου μας συλλογικού εαυτού.
Αναστάσιμη ελπίδα. Κρυμμένη στη σιωπή της ιστορίας. Σαν εκείνο το σκοτάδι πριν από το «Δεύτε λάβετε φως…». Από τη λύπη στην χαρά.
Καλή Ανάσταση, φίλε αναγνώστη.

anp@fora.gr