Παρασκευή, Μαΐου 18, 2007

Το φτηνό παιχνίδι

«…από τους αλαζόνες δημοσιογράφους που αναπαύονται αυτάρεσκα στις μαραμένες δάφνες του λάιφσταϊλ, του ναρκισσισμού χωρίς αίμα, του φτενού power game…”
NIΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ,
Καθημερινή 15-4-2007


Σκηνή πρώτη.
Τηλεπαράθυρα ναυαγίου. Το ντεκόρ της Σαντορίνης με το βυθιζόμενο πλοίο ήταν αναπόφευκτος πειρασμός στους δημοσιογραφίσκους με τη γυαλάδα στο μάτι. Ευκαιρία να ξανακινηματογραφήσουν τον Τιτανικό σε μια πιο «ειδησεογραφική» εκδοχή. Αδιάφορο αν με τέτοια φαιδρά, ναυαγεί και η εικόνα της χώρας.

Σκηνή δεύτερη.
Το φτηνό παιχνίδι της δύναμης. Φήμες. Καφενόβιες κουβέντες. Να το παίζουμε κάποιοι. Να φαινόμεθα. Να μας βλέπουν με δέος, αφού «είμαστε μέσα στα πράγματα».
Νταηλίκι και «διάρρηξη των ιματίων» για τα δικαιώματα του πολίτη. Μόνο κίνητρο, βέβαια, το βιβλιάριο επιταγών και τα δεκαδικά ψηφία. Κτυπάμε, απειλούμε, βρίζουμε και μετά…εισπράττουμε.

Σκηνή τρίτη.
Λάιφσταϊλ. Λέξη ημίθεος. Κουμαντάρει όλους και όλα. Δαιμόνιο μεσημβρινό.
Όλες οι ειδήσεις ιεραρχούνται με τα δικά του κριτήρια.
Και σύμφωνα με το Σεφερικό, που μας θύμισε τις προάλλες ο Ζουράρις: «Όταν μπει σε κίνηση η βλακεία, ποιος μπορεί να τη σταματήσει;». Μεγάλη και πολυεπίπεδη αλήθεια. Πόσο συχνά και πικρά την επιβεβαιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Και δη στην «επικαιρότητα».
***
Υπάρχει κάπου κι ανθοβολεί η άλλη Ελλάδα. Να μην χάνουμε το θάρρος και το δρόμο. Το φτηνό παιχνίδι ας τ’ αφήσουμε έξω από την ψυχή μας.