Δύο δρόμοι- δύο επιλογές

Εάν όλα τα άλλα αποτύχουν, η αθανασία πάντοτε μπορεί να εξασφαλιστεί με ένα θεαματικό λάθος.
Τζον Κέννεθ Γκάλμπρεϊθ (1908 - 2006)

Το γραφείο λιτό, σχεδόν σουηδικό. Ένας διάδρομος γυμναστικής στη γωνία. Το ράφι με τα πατρικά συγγράμματα.
Ο λάπτοπ βουίζει ελαφρά, καθώς γράφονται οι απαντήσεις στα δεκάδες εισερχόμενα μηνύματα.
Βουίζουν και οι σκέψεις, συνοφρυωμένες μαζί με τις ρυτίδες στο μέτωπο.
Δεν ήταν έτσι στην αρχή. Που είναι το θριαμβευτικό ξεκίνημα, από το άγαλμα του παππού στην Αχαϊα;
Το όραμα για τη συμμετοχική δημοκρατία, πως τσαλακώθηκε στα φωνασκούντα έδρανα της κοινοβουλευτικής ομάδας;
Μήπως ήταν θεαματικό λάθος, να εμπιστευτεί στρατηγικές του 1980 για να πάρει τι εκλογές του 2007;

***

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του 1960. Κοντά στην Καμάρα. Τον κρατούν ο πατέρας του και ο παππούς του.
Την είχε ξεχάσει. Αφήνεις πίσω, πολύ πίσω, την παιδική ηλικία και ανεβαίνεις τη γλιστερή σκάλα.
Τώρα τη βλέπει ξανά, δημοσιευμένη στα περιοδικά, μαζί με άλλα όχι και τόσο κολακευτικά. Ξέρει ότι έχει έρθει η ώρα του.
Τα χρυσόδετα νομικά χρονικά πίσω του αντανακλούν λάμψη ακαδημαϊκή.
Αρχίζει όμως να θολώνει η εικόνα του αντιπάλου. Δεν είναι ένα άτομο. Είναι ένα όνομα με μεταφυσικές διαστάσεις και αξιώσεις. Μια κατάσταση που θα ταίριαζε στο μπερδεμένο οικογενειακό δίκαιο και τη νομοθεσία των γονικών παροχών.
Τριβελίζει στο μυαλό του το ερώτημα: Η επέλαση στο Ζάππειο το βράδυ της ήττας μήπως ήταν λάθος θεαματικό; Μήπως οι δηλώσεις μετά από το κωμικό επεισόδιο του καφέ, στοιχίσουν ακριβά;

***

Δύο δρόμοι που θα χωρίσουν στα μέσα Νοεμβρίου.
Μια επιλογή για την ιστορία. Και μια για το χρονοντούλαπό της.

anp@fora.gr

ΕΚΛΟΓΟΛΟΓΙΕΣ

Μερικά κείμενα προ των εκλογών που άργησαν να "ταχυδρομηθούν"...

«Τι ψηφίζεις» ή «γιατί ψηφίζεις»;

Το να είσαι στην πολιτική, είναι σαν να είσαι προπονητής ποδοσφαίρου.
Πρέπει να είσαι αρκετά έξυπνος για να καταλαβαίνεις το παιχνίδι και αρκετά χαζός για να νομίζεις ότι είναι σημαντικό.
Γιουτζήν Μακάρθυ

Όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές ο τρίωρος πολιτικός διάλογος, το debate της Πέμπτης, θα έχει ήδη περάσει στην πολιτική ιστορία της χώρας. Και από τα 78 λεπτά της τηλεοπτικής μονομαχίας του 1996 (με 1,9 εκατομμύρια τηλεθεατές) θα έχουμε περάσει σε μια άλλη διάσταση.
Η 6η Σεπτεμβρίου των 6 αρχηγών ίσως να επηρεάσει τη 16η των εκλογών.
***
Το ακούμε σαν κοινή διαπίστωση: οι εκλογές είναι «βουβές». Κανείς δεν μιλάει. Λίγοι, ελάχιστοι, ενδιαφέρονται. Πολλοί καταφεύγουν στην εύκολη ειρωνεία ή στον αβασάνιστο λαϊκισμό.
Πως θα μεταφραστούν τα υπάρχοντα υπόγεια ρεύματα του εκλογικού σώματος στην κάλπη; Να ένα καλό και σκληρό ερώτημα.
Οι απαντήσεις φευγαλέες. Ούτε και το υψηλό ιερατείο των επικοινωνιολόγων και των διαφημιστών έχει ξεκάθαρη εικόνα κι ας καμώνεται διαφορετικά.
***
Θα ευχόμασταν η μονομαχία στις οθόνες μας να ήταν μονομαχία ουσίας. Μακριά από ατάκες, εξυπνάδες, εμπρηστικές δηλώσεις.
Μακριά από την «οργή» της ιδιοτέλειας, από την «συμπόνια» των ποσοστών, από την «προοδευτισμό» της κάμερας.
Θα θέλαμε να ακούσουμε απλά και πρακτικά πράγματα. Για το τι θα έχουμε μπροστά μας στις 17 Σεπτεμβρίου. Για απαντήσεις που αφορούν το μέλλον της χώρας και όχι τη μελλοντική σύνθεση του κοινοβουλίου.
Για το πώς, εμείς εδώ στην περιλάλητη περιφέρεια, θα αναθρέψουμε τα παιδιά μας σε κοινωνίες ζωντανές και ανθοφορούσες.
***
Αλλιώς θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τον παλιό αμερικανό βουλευτή των Δημοκρατικών και τις παρομοιώσεις του με το ποδόσφαιρο.
Και φυσικά το καίριο ερώτημα στρέφεται σε μας τους ψηφοφόρους: όχι τι ψηφίζεις, αλλά γιατί ψηφίζεις. Δηλαδή πως στοχάζεσαι και τι περιμένεις από τη ζωή σου.

****

******

Το απόγευμα της Τετάρτης: ελάχιστη ελπίδα στο μαύρο της απόγνωσης

Σιωπώντας μπορείς να πεις περισσότερα.
Ή τουλάχιστον να μη ψευτίσεις τόσο εξευτελιστικά.
Μετά την απίστευτη καταστροφή που η χώρα μας έζησε στο κορμί της, τι;
***
Να όμως που το απόγευμα της Τετάρτης οι πολίτες φώτισαν λίγο το μαύρο.
Έλληνες που ξεσηκώθηκαν με μηνύματα στο κινητό, στον υπολογιστή, με αφισούλες, από στόμα σε στόμα. Και ένα κίνημα βωβής διαμαρτυρίας, όλων των ηλικιών και των «αποχρώσεων» προσπάθησε να γεμίσει τις πλατείες και να φωνάξει με την παρουσία του για τα αυτονόητα. Για τη ζωή μας βρε αδερφέ, όχι για ποσοστά και δόξες.
***
Δεν πολυπιστεύω στην ξύλινη γλώσσα της «κοινωνίας των πολιτών». Η φθηνή κατάχρηση των όρων από ακόμα φτηνότερους δημοσιολόγους και επικοινωνιολόγους δεν με εντυπωσιάζει πια.
Πιστεύω όμως πως ο καθένας μας μπορεί να βάλλει κριτήρια στη ζωή του, να ζητήσει νόημα και ποιότητα, να παλέψει –έστω και λίγο- για αλήθεια.
Να μην τον υπνωτίζουν τηλεοπτικά πλάνα φτιαγμένα για βοοειδή και κουβέντες αχυροστόλιστες.
***
Και οι συγκεντρώσεις της Τετάρτης, με όλες τις ατέλειες τους, έδειξαν πως κάτι γίνεται. Μέσα από το μαύρο της απόγνωσης η ελάχιστη ελπίδα σιγοκαίει.

Περί εκατομμυρίων και πιστωτών

ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ
Μπέντζαμιν Φράνκλιν

Μερικά νούμερα είναι απίστευτα.
Και μιλάω για αριθμούς. 70 εκατομμύρια ευρώ λέει θα φτάσει η έκτακτη προεκλογική κρατική επιδότηση στα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου.
70. Εκατομμύρια. Ευρώ.
Μιλάμε για τον απόλυτο σωφρονισμό της οικονομικής μας ζωής.
Και σαν να μην έφτανε αυτό διαβάζουμε στην Ελευθεροτυπία (που βιάστηκε παρ’ όλα αυτά να χρησιμοποιήσει μπόλικη πράσινη λαδομπογιά) πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, διαπραγματεύεται με αρκετές τράπεζες τη σύναψη δανείου 300 εκατομμυρίων ευρώ.
Δεν είναι μόνο ο προκλητικός χορός των πολλών μηδενικών, δεν είναι μόνο το που θα πάνε τόσα εκατομμύρια.
Είναι οι υποθήκες, φανερές και αφανείςπου μπαίνουν, αντίβαρο στη γερή μνήμη των πιστωτών.
Διάβαζα πρόσφατα μια εύστοχη ανάλυση για τα κόμματα καρτέλ:
«Καθώς οι μεγάλες πολιτικές μάχες εκλείπουν και τα όρια των πολιτικών στόχων συγχέονται, μοιάζουν οι συνθήκες ιδανικές για τη δημιουργία ενός ολιγοπωλίου (Cartel) όπου όλοι επιβιώνουν και όλοι τρέφονται! Τα κόμματα δεν είναι πλέον ενώσεις πολιτών, αλλά εταιρικά σχήματα επαγγελματιών». Εξηγεί πολλά, νοοτροπίες και καταστάσεις.

*****

«Οι πιστωτές έχουν μεγαλύτερη μνήμη από τους οφειλέτες». Πόσο ταιριαστό αυτό για τις μέρες τούτες, με μια διαφορετική ερμηνεία. Όπου πιστωτές, ο ελληνικός λαός- το περιώνυμο εκλογικό σώμα. Και οφειλέτες, οι υποψήφιοι 300 της βουλής και της πολιτικής μας σκηνής οι πρωταγωνιστές.

Περιηγήσεις που αναπαύουν

Ο καφέ φάκελος με τα τρία πολύχρωμα γραμματόσημα έφτασε στην εφημερίδα εκ της γείτονος πόλης.
Πολυαναμενόμενο το περιεχόμενο.
Βιβλιαρίδιο, λίαν ωφέλιμο και καλλιγράφο στα εσώψυχά του.
Από τον φίλο και συνοδοιπόρο στα αθωνικά Βασίλη Π. Καραγιάννη και τις εκδόσεις της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ:
«Αμαρτήματα κατά συρροήν στον Άθω- έξι περιηγήσεις». Κοζάνη Ιούλιος 2007.
***
Γύρω μας παντού οι πυρκαγίες, υποβοηθούμενες από τους γκαζοτενεκέδες της ανικανότητας. Το γνωστό ρηχό θεατρικό σκηνικό της πολιτικάντικης αρλουμπολογίας και της δήθεν επικοινωνιακής μεγαλορρημοσύνης.
Χρήσιμο, αν όχι σωστικό, λοιπόν το αντίδοτο. Ένα καλογραμμένο βιβλίο, αντισηπτικό της περιφερειακής μας «πολιτισμικής» ουτιδανότητας.
***
«Ρινίσματα αισιοδοξίας» καταπώς λέει ο και ποιητής, δημιουργός του οδοιπορικού.
Γραμμένο με αγάπη και πασπαλισμένο με φιλοπαίγμον αστραποβόλημα, στοιχειοθετημένο με γνώση και προσφερόμενο τοις εντευξομένοις.
Η φωτογραφία του Αλέκου Βατάλη από τον εσπερινό εκείνο, στο εξώφυλλο.
Αφιερωμένο στον πολύπειρο «συμβαδιστή» Νικόλαο Κούρτη.
***
«Μου ανάπαυσες το λογισμό» λένε στο Όρος, σαν την καταλλαγή μετά από φουρτούνα. (Αναπαύομαι= βρίσκομαι σε ειρηναία κατάσταση, αποτέλεσμα της αδρανοποίησης των αντιθέτων προς το θείο θέλημα λογισμών. Δωροθέου Μοναχού ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ τόμος Β).
Έτσι και οι περιηγήσεις τούτες που αναπαύουν, κλείνοντας τον Ιούλιο μας με τον καλύτερο τρόπο.