Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007

Caveat emptor!

«Ας προσέξει ο αγοραστής».
Τα λατινικά έχουν μια παράξενη και συνάμα γοητευτική ιδιότητα. Συνοψίζουν και υπογραμμίζουν με μεταλλική στιλπνότητα το νόημα που σημαίνουν.
Πόσο ταιριαστή θα ήταν μια τέτοια επιγραφή, σκέφτομαι, πάνω στις τηλεοπτικές συσκευές μας.
Ας προσέχουμε τι «αγοράζουμε».
Ας έχουμε ανοικτά τα μάτια μας και ενεργά τα εγκεφαλικά μας κύτταρα στα «προϊόντα» που θέλουν να διαμορφώσουν τη γνώμη μας και να «ανακαινίσουν» την προσωπικότητα μας.

***

Τα κοινά και τετριμμένα περί 4ης εξουσίας, για τα περιβόητα ΜΜΕ τα έχετε διαβάσει και τα έχετε ακούσει πολλάκις.
Οι παλιοί είχαν την έκφραση «το έγραψε η εφημερίδα», τώρα λέμε «το είπε η τηλεόραση» και εννοούμε ότι ένα γεγονός πήρε το χρίσμα της αλήθειας.
Caveat emptor! Ας προσέξει ο αγοραστής.
Τα ΜΜΕ είναι πρωτίστως και πάνω απ’ όλα επιχειρήσεις. Το νούμερο ένα στη λίστα των προτεραιοτήτων τους είναι το κέρδος.
Η ενημέρωση και μάλιστα η διερευνητική δημοσιογραφία αποτελεί μέσο (κατάλληλα χειριζόμενο), μοχλό πίεσης. Δεν αποτελεί σκοπό.
Αν τύχει μαζί με το επιχειρηματικό πνεύμα να συνυπάρξει και ελάχιστο φιλότιμο, τότε έχουμε την ευτυχέστερη περίπτωση.

***

Ο εικονικός όμως κόσμος, με τις τόσες αξιώσεις του πάνω στις πραγματικές μας ζωές, λειτουργεί με τους νόμους του αγριότερου παζαριού και βάλε.
Όταν λοιπόν σφάζονται σε παράθυρα και πάνελ για το δημόσιο συμφέρον, τα δικαιώματα του πολίτη και όλα τα παρόμοια εκλεκτά, ας κρατάμε και ένα μικρό καλαθάκι.
Στόχος το κέρδος= Κυνήγι Ακροαματικότητας= διαφημίσεις= κέρδος.
Αυτή η εξίσωση ενδιαφέρει τα άλλα είναι λόγια του αέρα.
Το «δημόσιο συμφέρον» είναι νεφελώδης πολιορκητικός κριός για το απόλυτο ιδιωτικό συμφέρον.
Και δεδομένης της ισχύος που έχουν τέτοιοι μηχανισμοί το θέμα καίει.

***

Πως μπορεί μια δημοκρατία, μια υπεύθυνη πολιτεία να θωρακιστεί εναντίον τέτοιων στρεβλώσεων;
Πρώτα-πρώτα πρέπει πραγματικά να το θέλει και όχι ή ίδια να αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό του φανταχτερού πανηγυριού.
Και μετά να ζητά από τους πολίτες το αυτονόητο: να είναι μέλη του κοινού σώματος και όχι ερίφια ποιμνιοστασίου.
Θα μπορούσε λοιπόν, σαν αρχή, να αναρτηθεί στις συνειδήσεις μας η πινακίδα: Caveat emptor!

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

Αεί παίδες
Θυμάστε τον Ηρόδοτο σας;
Αεί παίδες.
Η έκφραση-διαχρονικός χαρακτηρισμός για τους έλληνες, από τον αιγύπτιο ιερέα, αναφερόταν άραγε στην ευπείθεια, στο ανέμελο του χαρακτήρα ή στην επιπολαιότητα και ρηχότητα;
Επιπολαιότητα και ρηχότητα με την οποία αντιμετωπίζει την ίδια του την ιστορία. Δηλαδή, υποθηκεύει το ίδιο του το μέλλον με τρόπο α-νόητο.
Από που να ξεκινήσει κανείς.
Αφορμή έδωσε το πολύμορφο κίνημα επιστροφής στην «αρχαιοελληνική» ιδεατή και δήθεν παραδεισένια εποχή (διαστάσεων…ολυμπιακών).
Σημάδι παρακμής, που θυμίζει λίγο το κίνημα εκείνο στην Πελοπόννησο προ της Οθωμανικής βαλκανικής λαίλαπας (να ξαναδιαβάσουμε τη Γυφτοπούλα του Παπαδιαμάντη).
Αγνοούνται τα σημάδια φθοράς, οι αδιάκοποι εμφύλιοι πόλεμοι, το πολυσχιδές θρησκευτικό και κοινωνικό σκηνικό. Και προβάλλονται άφθονες δόξες, δήθεν επιτεύγματα. Κι αυτά με βεβαιότατα τόσο σίγουρη κι ανυποχώρητη.
(Ας φοβόμαστε την αδιαλλαξία απ’ όπου κι αν μας έρχεται).
***
Δεν εξετάζουμε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια (που ισούται με συλλογική αξιοπρέπεια) το παρελθόν. Πετάμε συνθήματα και φωνές και ολολυγμούς.
Και, πόσο ειρωνικό, το αποτέλεσμα είναι να αγνοούμαι και να καταδικάζουμε σε λήθη τα όντως θαυμασμού και μελέτης άξια.
***
Το έχουμε το χούι της μυθοπλασίας, σαν συλλογικό εγωιστικό αποκούμπι.
1821. Αποσιωπούνται τα δάνεια, οι εμφύλιοι, οι εξαρτήσεις, οι κομματικές έριδες και σκοτωμοί. Καημένε Μακρυγιάννη, σε ξεχάσαμε.
1941-1949. Ο όρος τραγικά χρόνια δεν μπορεί ούτε καν να καλύψει το δόλο, την εξουσιαστική δίψα και από τις «λαϊκές-δημοκρατικές» δυνάμεις, την ένοπλη βία και τον τρόμο (βλ. την Ορθοκωστά του Βαλτινού). Μας μένουν οι άδειες αλλά μεγαλόηχες λέξεις. Ο σοβαρός ιστορικός μειδιά, ο κοσμάκης που τα πέρασε ανατριχιάζει.
Το άσπρο-μαύρο, η προβολή φαντασιώσεων σε ψευδοιστορικό μνημειακό ύφος, ποιον τελικά ωφελούν;
Γιατί κάποιοι -πάντα- εισπράττουν το πολυποίκιλο όφελος, να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό.
Αεί παίδες, ας προσέξουμε και λιγάκι.

Μακεδονιστάν

Ποιος νοιάζεται σήμερα για την Μακεδονία;
Ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για τις εθνικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνέπειες του ονόματος της, που χρόνια τώρα σύρεται και διασύρεται;
Και τέλος πάντων δείχνουμε λίγο σέβας (τι όμορφη και βαθιά λέξη) γι’ αυτά εδώ τα χώματα, γι’ αυτούς που προηγήθηκαν, που μάτωσαν, που μόχθησαν με την ψυχή τους για να το παίζουμε εμείς σήμερα Ευρωμακεδόνες της κακιάς ώρας;
***
Χάρηκα τις προχθεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού. Ήταν καιρός να ακουστεί διαφορετικά ο ελληνικός λόγος.
Από εκεί και πέρα όμως τι;
Ξέρω πόσο απαξιωμένος είναι ο λόγος περί πατρίδος, από πλευρές δήθεν διαφορετικές. Από καπήλους και ψευτομοντερνιστές.
Κι όμως πόσο απτή πραγματικότητα είναι. Σαν ενσαρκωμένο ποίημα, ανάγλυφο δίπτυχο στα γονίδια σου.
Γι’ αυτό πονάει η βεβήλωση, η παραχάραξη, η ιστορική ανορθογραφία.
***
Ποιος νοιάζεται σήμερα για την Μακεδονία;
Κανείς μας. Μας ενδιαφέρουν μονάχα οι ευρωμουσούδες μας να βόσκουν.
Και να ναι καλά τα λόγια τα παχιά (ακάλυπτες επιταγές φτηνών εγωισμών), τα κωμικοτραγικά μας «μεγαλεία».
Κληρονόμοι αμύητοι και αδαείς, απόγονοι ποιών μη μας ρωτάτε.
Κάτοικοι ενός θολού Μακεδονιστάν.

Ρουκέτες

Τι σου είναι μια ρουκέτα;
Εκεί που η καθημερινότητα μας κυλούσε ήσυχα και ομαλά (ξέρετε: με απεργίες, με ουρές σε δημόσιες υπηρεσίες, με θηλιές στους λαιμούς των ελευθέρων επαγγελματιών, με κάθε είδους εμπόδια και προβλήματα) ξαφνικά μια ρουκέτα μας αλλάζει τα φώτα και την επικαιρότητα.
Το τι έγινε στη Βασιλίσσης Σοφίας ούτε που ξέρω ούτε θα με απασχολήσει σήμερα εδώ.
Σκοτεινή η διαδρομή της τρομοκρατίας, της τρομολαγνείας, της εκμετάλλευσης απρόβλεπτων καταστάσεων, της εισαγωγής μια προβοκατόρικης λογικής τύπου Αλ Κάιντα στην Ελλαδίτσα.
Ξέρεται ποιες ρουκέτες θα ήθελα πραγματικά να μας ξεσηκώνουν:
Ρουκέτα 1.Τα νοσοκομεία που χτίζονται ως ξενοδοχεία και όχι σαν λειτουργικές μονάδες άμεσης εξυπηρέτησης του άρρωστου πολίτη.
Ρουκέτα 2. Οι ουρές από ηλικιωμένους, που έχουν καταβάλλει χρόνια και χρόνια τα ασφάλιστρα τους στον κρατικό κορβανά για να εισπράττουν τώρα την ταλαιπωρία και το περίμενε.
Ρουκέτα 3. Οι πολύχρωμες γυαλιστερές «γραβάτες» που συνοδεύονται με δύο παθογένειες της πολιτικής: την κοντή μνήμη και την έπαρση.
Ρουκέτα 4.
Το ιδιωτικό συμφέρον που γίνεται τάχαμου δημόσιο θέμα και μάλιστα με την επίκληση της δημοκρατικότητας και του συμφέροντος της κοινωνίας.
Ρουκέτα 5. Την ανημποριά, την περιθωριοποίηση, οικονομική και οικονομική, συνανθρώπων γύρω μας χωρίς καν κανείς να νοιάζεται ούτε να κουνάει το δαχτυλάκι του.
Άραγε αυτές οι ρουκέτες πότε θα φτάσουνε, με τρόπο ουσιαστικό και όχι ψεύτικων εντυπώσεων, στην κορυφή της κατά τα άλλα «ανεπίληπτης» ειδησεογραφίας μας;